Brutus kwam een aantal jaren geleden bij ons in de kliniek. Zijn eigen dierenarts wist geen raad meer, waarop zijn baasje met hem op de praktijk kwam voor een second opinion. Brutus had namelijk problemen met ontlasten, hij bleef maar drukken maar er kwam bijna niets uit. Hij had een hernia perinealis (een soort uitzakking voor de anus) en moest geopereerd worden en gelukkig kan mijn collega Kasper dit heel goed. Daarom kwamen Brutus en zijn baasje helemaal vanuit Tukkerland naar Ommen toe.
Ongeveer een kwartier voor aankomst op de praktijk kijken we elkaar aan “is dat een sirene buiten, of wat horen we toch…?” Dan zien we een klein hondje (dit blijkt dus Brutus te zijn) met veel haar opgewonden over de parkeerplaats struinen. Hij blaft alsof het een lieve lust is en hard, hard, je kan het bijna niet geloven dat er uit zo’n klein hondje zoveel decibellen kunnen komen. De eigenaresse loopt er ietwat beschaamd achteraan en verontschuldigd zich, maar wat ze ook zegt of doet, Brutus houd niet op met blaffen.
Eenmaal binnen gekomen, blijft hij lekker door blaffen. Gesprekken verstommen, assistentes kijken bezorgt om zich heen en andere klanten weten zich ook geen raad. Mevrouw verontschuldigd zich voor Brutus zijn getoeter. Ze zegt dan “Brutus is heel bang, daarom blaft hij zo, hij is toch echt een beetje zielig”. Ik zeg glimlachend tegen mevrouw dat hij zich eerder gedraagt als een kleine wollige hooligan “grote mond en klein hartje” en dat hij heeft geleerd dat het blaffen voor hem werkt. Want met dat geblaf is een rustig uitgebreid onderzoek eigenlijk niet te doen en proberen we hem zo snel mogelijk buiten gehoorafstand te krijgen. Het gesprek met de eigenaar vind plaats terwijl Brutus nog rondloopt, eenmaal op tafel is het snel doorwerken. Want horen en zien vergaat iedereen die in de spreekkamer staat. Op tafel gaat zijn sirene nog harder, rustig ausculteren (luisteren naar zijn hart en longen) is niet mogelijk, met het temperaturen gaat zijn blaf nog een toontje hoger en met het bekijken van zijn slijmvliezen trillen mijn brillenglazen bijna uit mijn montuur.
Inmiddels zijn we een paar jaren verder, zijn de klachten van Brutus onder controle en genieten hij en zijn baasje van zijn oude dag.
Laatst kwam Brutus voor een controle. Hij had een bultje en wilde niet goed eten en mevrouw maakte zich erg zorgen. Met de jaren is ook de wijsheid van Brutus gekomen en snapt hij dat het allemaal niet zo erg is wat we doen. Het blaffen is flink afgenomen, eigenlijk blafte hij alleen nog maar bij vertrek, want blij om te vertrekken was hij altijd nog wel.
Gisteren wilde we graag even wat bloed afnemen bij hem om te controleren of de jaren er niet voor gezorgd hadden dat zijn orgaanfuncties achteruit zijn gegaan. Dat we iets anders gingen doen had Brutus feilloos in de gaten, toen de assistente hem ging positioneren voor de bloedafname raad u het al, de sirene ging weer aan en hard ook. Blaffen dat het een lieve lust was, mijn oren begonnen er van de suizen! En mijn arme assistente, die hem vasthield en met haar oren naast die decibelvormende stembanden van Brutus zat, heeft nog een paar uur last gehad van piepende oren…
PPO